WŁADCZYNIE 1200

Blanka Kastylijska

Urodziła się 04.III.1188 r. w Palencji. Była córką króla Kastylii Alfonsa VIII i królowej Eleonory Plantagenetki, córki królowej Eleonory Akwitańskiej i króla Anglii Henryka II. Jej starszą siostrą, z którą zawsze pozostawała w dobrych stosunkach, była królowa Kastylii Berengaria.

Na mocy traktatu zawartego między królem Francji Filipem II Augustem, a królem Anglii Janem bez Ziemi postanowiono zaręczyć Urrakę, starszą siostrę Blanki, z synem Filipa, Ludwikiem. Babcia obu dziewczynek, Eleonora Akwitańska, zadecydowała, że to Blanka nadaje się bardziej na królową Francji. Urraka została później żoną króla Portugalii Alfonsa II. Blanka wiosną 1200 r. przybyła wraz z swą babcią do Francji. 22.V.1200 r. traktat został podpisany, a Jan bez Ziemi scedował na swą siostrzenicę posiadłości w Issoudun i Gracay oraz w Berry. Tymczasowym domem Blanki stał się zamek Château-Gaillard, ponieważ ziemie Filipa II Augusta były obciążone interdyktem. Ślub obojga młodych odbył się 23.V.1200 r. w Portmort w Normandii, na prawym brzegu Sekwany. Były to ziemie króla Anglii Jana bez Ziemi. Dziećmi Blanki i Ludwika byli: Filip (1209-1218), Ludwik IX Święty, Robert I Dobry (hrabia Artois), Filip (1218-1220), Jan (hrabia Andegawenii i Maine), Alfons z Poitiers (książę Owernii, hrabia Poitiers i Tuluzy), Filip Dagobert, święta Izabela, Stefan i Karol Andegaweński (hrabia Andegawenii i Maine oraz Prowansji i Forcalquier, król Sycylii, król Neapolu, tytularny król Jerozolimy etc.).

Zdolności przywódcze Blanki objawiły się po raz pierwszy w 1216 r. Wtedy to jej mąż, po śmierci Jana bez Ziemi, zażądał dla siebie korony angielskiej i najechał na Anglię. Filip II August odmówił wsparcia synowi. Jedyną popleczniczką Ludwika stała się jego żona Blanka. Zatrzymała się w Calais i zorganizowała flotę pod dowództwem Eustachego Mniach oraz armię pod dowództwem Roberta z Courtenay. Ludwik spotkał się w Anglii z niewielkim oporem. Wkroczył do Londynu i w V.1216 r. ogłosił się królem Anglii (nigdy nie został na niego koronowany) w katedrze świętego Pawła. 14.VI.1216 r. zdobył Winchester i w ten sposób w jego rękach znalazła się ponad połowa królestwa angielskiego. W 1217 r. zaczął tracić poparcie baronów i został zmuszony do rezygnacji z tronu Anglii na rzecz Henryka III. 14.VII.1223 r., po śmierci Filipa II Augusta zasiadł na tronie Francji jako Ludwik VIII. Zmarł 08.XI.1226 r. w Château de Montpensier-en-Auvergne. Nie wiadomo jaką rolę odgrywała Blanka w trakcie panowania męża.

Po śmierci Ludwika VIII Blanka została opiekunką ich dzieci oraz regentką Francji w imieniu swego syna, Ludwika IX Świętego. Sytuacja polityczna była wtedy bardzo trudna. Większość terytoriów Francji znajdowała się pod panowaniem angielskim. Regentka poskramiała ambicje i uśmierzała bunty skłóconych baronów. W 1226 r. doprowadziła do zniszczenia ligi baronów. Trzy lata później doprowadziła do przejęcia przez króla części hrabstwa Tuluzy. W 1230 r. odparła najazd angielski. Oddała Ludwikowi IX władzę w 1236 r., ale do końca życia była najbliższą doradczynią syna. W latach 1240-1252 rządziła hrabstwem Valois. Po raz kolejny została regentką Francji w 1248 r., gdy Ludwik IX brał udział w siódmej krucjacie. Funkcję tę sprawowała do swej śmierci, która nastąpiła 26.XI.1252 r. w Paryżu. Pod koniec życia została cysterką. Została pochowana w Maubuisson. Dziś jest uznawana za jedną z największych władczyń Francji i w Kościele Katolickim odbiera cześć jako święta.

Źródła:

1. Wikipedia,

2. red. Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza, Kamil Stepan, Słownik władców świata, Kraków 2005,

3. Regine Pernoud, Królowa Blanka, Warszawa 1989.