KOBIETY-PREMIERZY
MINISTROWIE OBRONY 
MINISTROWIE FINANSÓW I GOSPODARKI  
PRZYWÓDCZYNIE PARTII

Benazir Bhutto

Urodzona 21.VI.1953 r. w Karaczi w prowincji Sindh. Jej imię oznacza "Niezrównana". Córka zamordowanego w 1979 r. prezydenta Pakistanu, Zulfikara Ali Bhutto i Nusrat Bhutto. Jej rodzina należała do bogatego ziemiaństwa i zapewniła jej staranną edukację. Jako pierwszej kobiecie w rodzinie pozwolono jej pokazać się publicznie bez czarczafu. Uczęszczała do Radcliffe College Studiowała historię, filozofię, nauki polityczne i ekonomię w Harvardzie (USA) i w Lady Margaret Hall Oxfordzie (Wielka Brytania), gdzie była bardzo dobrą studentką. Została przewodniczącą poważanego klubu dyskusyjnego. Po ukończeniu oksfordzkiego International Law and Diplomacy zamierzała zostać dyplomatką. Po śmierci ojca wraz z matką Nusrat przejęła przywództwo w Pakistańskiej Partii Ludowej (PPP).  W 1982 r. została przewodniczącą partii. 

Sprzeciwiała się islamskiej linii ówczesnego przywódcy kraju, generała Zia-ul Haqa (który skazał na śmierć jej ojca). Była wielokrotnie więziona i przetrzymywana w areszcie domowym. W latach 1984-86 przebywała na emigracji w Wielkiej Brytanii. Po powrocie do kraju umieszczono ją w areszcie domowym, a następnie wydalono tam, skąd przyjechała. Wróciła ponownie w 1986 r. W swojej partii była postacią kontrowersyjną ze względu na nastawienie na ostrą konfrontację z generałem Zia. W rocznicę niepodległości Pakistanu, 14.VIII.1986 r., została zatrzymana i pod zarzutem próby przewrotu skazana na miesiąc więzienia w izolatce. 17.VIII.1988 r. w katastrofie lotniczej zginął generał Zia, a partia Bhutto 16.XI.1988 r. wygrała wybory uzyskując 43.9 % głosów. Bhutto została pierwszą kobietą-premierem w państwach islamskich. Matkę mianowała wicepremierem i ministrem bez teki. Sama objęła dodatkowo stanowiska ministra obrony, ministra energii atomowej, finansów, gospodarki, informacji i przedsiębiorczości. 

Pracę jej rządu utrudniali fundamentaliści islamscy i opór tych członków jej partii, którzy nie godzili się na jej autorytarny styl rządzenia. Obiecała polepszenie sytuacji kobiet, wolność prasy i przeciwdziałanie nędzy. 01.X.1989 r. wprowadziła Pakistan ponownie do Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Gospodarka kraju była w fatalnym stanie i brakowało środków na cele socjalne. Jej prozachodnie poglądy wpłynęły na utratę poparcia w regionach wiejskich, gdzie silny był fundamentalizm islamski. Na początku 1990 r. została pierwszą kobietą-premierem, która urodziła dziecko. W tym czasie obowiązki premiera sprawowała jej matka, Nusrat Bhutto. Wybuchł skandal, gdy jej mąż, biznesmen Asif Zardari (ślub w 1987 r., 3 dzieci), został skazany, na podstawie nie udowodnionych zarzutów o korupcję, na 28 miesięcy więzienia. Prezydent Ishak Khan 06.VIII.1990 r. zdymisjonował ją pod zarzutem korupcji i kumoterstwa (ok. 20 000 jej zwolenników otrzymało lukratywne posady w administracji). Już rok wcześniej opozycja wzywała do "świętej wojny" przeciwko pani premier. W wyborach parlamentarnych z 1990 r. PPP poniosła fiasko, a ją zastąpił na urzędzie Nawaz Sharif z Muzułmańskiego Związku Demokratycznego. Sprzeciwiając się jego polityce zorganizowała w 1992 r. tzw. Wielki Marsz do Islamabadu, podczas którego zatrzymano 15 000 jej zwolenników, a ją samą wydalono ze stolicy. Zarzuciła Sharifowi sfałszowanie wyborów i korupcję. I w Pakistanie i za granicą potępiono jej dymisję jako akt niedemokratyczny. Wytoczono jej 8 spraw o korupcję. W II.1993 r. jej męża wypuszczono z więzienia za kaucją.  Narastały napięcia społeczne i polityczne, z którymi rząd Sharifa sobie nie radził. W wyborach z 06.X.1993 r. odniosła ponownie zwycięstwo i po raz drugi została premierem. W 1993 r. znowu zaczęła mieć problemy w partii, ponieważ wrócił z emigracji jej brat, Murtaza, który ogłosił, że to on jest prawowitym następcą ojca. Próbował przejąć władzę przy pomocy matki, Nusrat. Wtedy to Benazir zwolniła ją w XII. 1993 r. z funkcji drugiej szefowej partii. Umocniła swoją pozycję, gdy w XI.1993 r. prezydentem został Faruk Leghari, były minister w jej rządzie. Stabilności tego gabinetu zagroziły niepokoje wywołane przez afgańskich mudżahedinów. Ponownie objęła urząd ministra finansów i gospodarki. Obowiązki premiera pełniła do 05.XI.1996 r.  

W 1998 r. oskarżono ją o przekupstwo i nadużycie władzy i skazana. W 1999 r. została skazana na 4 lata więzienia. Opuściła kraj tuż po przejęciu władzy przez generała Perveza Muszarrafa. W 2001 r. oczyszczono ją z zarzutów. W wyborach parlamentarnych z 2002 r. zabroniono jej kandydowania, ponieważ nie stawiła się przed sądem, aby odeprzeć zarzuty o korupcję. 05.VIII.2003 r. sąd w Genewie skazał ją i jej męża zaocznie na pół roku więzienia w zawieszeniu i grzywny po 50 000 dolarów. Zostali zobowiązani do zwrotu rządowi Pakistanu wypranych w bankach szwajcarskich 11 700 000 dolarów. Pochodziły one z łapówek, które otrzymywali od szwajcarskich firm w zamian za korzystne rządowe kontrakty. Ponadto pani premier miała odesłać do Islamabadu diamentowy naszyjnik wartości 188 000 dolarów. Pani Bhutto mieszkała w Londynie i Dubaju, chroniąc się przed rodzimym wymiarem sprawiedliwości. Powiedziała, że wyrok ten jest wynikiem "politycznych nacisków". Norweska Partia Konserwatywna, która zapowiedziała 05.VIII, że pani Bhutto weźmie udział w konferencji poświęconej prawom kobiet w Oslo, ale po ogłoszeniu wyroku rzecznik tej partii oświadczył, że jej wizyta została zawieszona. Raza Rabbabi, wiceszef PPP oświadczył, że szefowa jego partii nie ma nic wspólnego z kontami ani z naszyjnikiem. Prawnicy Benazir Bhutto zapowiedzieli apelację od wyroku. Rząd Pakistanu wystąpił do Szwajcarii o zbadanie dodatkowych 60 000 000 dolarów na kontach małżeństwa. 

02.X.2007 r. jeden z ministrów rządu pakistańskiego oświadczył, że Benazir Bhutto będzie ułaskawiona. 18.X.2007 r. wróciła do Pakistanu owacyjnie witana przez tysiące swych zwolenników. Co najmniej 51 osób zginęło w dwóch wybuchach w pobliżu konwoju wiozącego ją, a 150 odniosło obrażenia. Sama przywódczyni PPP wyszła z zamachu bez szwanku. Zamach na życie Bhutto zapowiadali powiązani z Al-Kaidą bojownicy, rozwścieczeni poparciem byłej premier dla prowadzonej przez USA wojny z terroryzmem. Powrót Bhutto stał się możliwy dzięki pertraktacjom, które prowadziła ona z niepopularnym prezydentem Pervezem Muszarrafem. Muszarraf prosił Bhutto by ta wróciła do kraju po decyzji sądu najwyższego o tym, czy może on pełnić urząd prezydenta przez kolejną kadencję. Sąd najwyższy nie wyraził sprzeciwu i Muszarraf został ponownie wybrany na prezydenta 6.X.2007 r. Zawarła z nim umowę o podziale władzy. Pani Bhutto miałaa objąć tekę premiera. Wszystkie zarzuty korupcyjne wobec niej zostały już wycofane. Zniesione ma być prawo do pełnienia urzędu premiera (Bhutto dwukrotnie pełniła tę funkcję) przez trzy kadencje i zlikwidowana ma być też możliwość rozwiązywanie parlamentu przez prezydenta. Wybory parlamentarne w Pakistanie odbędą się w I.2008 r. 03.XI.2007 r. prezydent Muszarraf wprowadził stan wyjątkowy. W odpowiedzi pani Bhutto wróciła do kraju z Dubaju. Potępiła tę decyzję prezydenta. 08.XI.2007 r. znalazła się w areszcie domowym. 24.XI.2007 r. wypełniła dokumenty niezbędne do ubiegania się o stanowisko poselskie w wyborach parlamentarnych. Zginęła 27.XII.2007 r. w wyniku samobójczego zamachu. Po jej śmierci prezydent Nuszarraf ogłosił trzydniową żałobę narodową. Bhutto była autorką  "Foreign Policy in Perspective" (1978) i swej  autobiografii, "Daughter of Destiny" (1989). Otrzymała Bruno Kreisky Award for Human Rights w 1988 r. i the Honorary Phi Beta Kappa Award z Radcliffe w 1989 r. Była członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”.