Beatrycze z Baru
Urodziła się około 1017 r. Była córką Fryderyka II, księcia Górnej Lotaryngii i hrabiego Baru, i Matyldy Szwabskiej. W 1037 r. została drugą żoną Bonifacego III z Toskanii. W tym małżeństwie urodziła troje dzieci:
- Beatrycze (zmarła 17.XII.1053 r.),
- Fryderyka (zmarł w 1055 r.),
- Matyldę (przyszła margrabina Toskanii).
Bonifacy zmarł 06.V.1052 r. i Betarycze objęła regencję w imieniu syna Fryderyka. Miała dobre stosunki z papieżem Leonem IX i jego reformatorami. W 1054 r. wyszła ponownie za mąż za Godfreya, byłego księcia Dolnej Lotaryngii. Miało to zapewnić ochronę jej synowi. W 1055 r. cesarz Henryk III aresztował ją za poślubienie zdrajcy i zabrał do Niemiec. Fryderyk został wezwany na dwór cesarski we Florencji. Odmówił, ale zmarł w 1055 r. przed jakąkolwiek kontrakcją ze strony cesarza. Dziedziczką Bonifacego została teraz Matylda, uwięziona wraz z matką. Po śmierci Henryka III Godfrey pojednał się z jego następcą, Henrykiem IV, i został odesłany do Italii z żoną i pasierbicą. Zwrócono im ich ziemie. Bardzo aktywnie zaangażowali się w politykę Watykanu. W 1062 r. Beatrycze próbowała bezskutecznie przeszkodzić antypapieżowi Honoriuszowi II w zdobyciu Rzymu. Po śmierci Godfreya w 1069 r. Matylda, jako dorosła w świetle prawa osoba, objęła rządy nad swymi posiadłościami. Matkę wybrała jednak na swą współregentkę lub doradczynię. Nadal aktywnie angażowała się w politykę watykańską. 29.VIII.1071 r. ufundowała klasztor Frassinoro w Apeninach. Zmarła 18.IV.1076 r.